Fjordingen i Tempelet

Sannelig jeg sier dere: det tar på å flytta i Australia. Heldigvis fekk eg besøk av ein nærliggande frende og hans skjøge, akkurat i tid te å hjelpa oss i denne vanskelige tid. Og hadde det kje vert for Ed og Cathrine så hadde me ikkje klart det tidsnok. Det regna og bikka 95% luftfuktighet, så då va d liga greit å bare få gjort unna flyttingå med ein gang.

Me leide ein deilige flyttebil, og fekk oppleva venstrekjøring i ein storby. Litt uvant i kryss i begynnelsen, men fekk fort teken på det:


Ed måtte sitta bagi te slutt:

Kjørte ein del turer mellom leilighetane og heiv fra oss ting, for så å gyva løs på den store karamellen i jekslene: sofaen. Det hadde me grua oss te i mange måneder. Ugenialt oppbygd i èn del og for feide for alle serieproduserte dører, blei me nødt å ta i bruk MacGyver-triks og fira an ner via balkongen. Me plasserte pingvinen oppi for å gjør d litt pikant og fresht:


Etter landing utspant det seg någen sexy, testeroniserte gledescener i regnet:


Å få sofaen heist OPP igjen viste seg å ver et større problem...

Itte litt hjernestorming kom me fram te ein løsning der Ed og Kristoffer dytta sofaen oppover mens eg sto på balkongen og drog an (sofaen).


På ein eller aen måde gjekk det, og me va endelig i hus!

Det måtte feirast, så me cruiste ner på drive-in vinmonopolet og kjøpte diabolsk leksir:


1 time seinare:

6 timar seinare:


Vel etablerte kom også finværet, så me tog turen te byen der me besøkte Sydney Wildlife World, bilder kan sees i innlegget nedenfor. Det blei kozing med koala, men dessverre lite fis.

Nere med strandå vår e det offentlige griller som det e gratis å bruga, så me hamstra kjøtt og vin og tok oss te rette.


Festen fortsatte i leiligheten når mørket senka seg på, og så te Sydney sentrum og ein nice nattklubb så hette The Ivy. Der blei kjempestemningen endå svulstigare, og med egen sofakrok og 3 fotoapparatus blei det både blitzkrieg og skjendige positurer. Våre tanker går te de andre gjestene som måtte bivåne disse sjeansane:



Etter midnatt pulserte dansefoten etter flere timer med særdels god musikk, deriblant Lionel "Hestefjes" Richie med sin udødelige 'All night long'. Då trodde eg den norske delgasjonen sko eksplodera fra navlen og ner, det va som å sitta i et dridas 17. mai tog!

Roda oss ittekvert ner på dansegolvet, der me fant fort ut at kjønnskvoteringen føltes sånn som dette:


Nattmaden blei elegant inntatt på McDonalds, der me på ingen måte dreiv gjøn med omgivelsane:

Likte så godt puffen eg satt på at eg fekk lyst å ta an med. Prøvde iherdig å overta alle å ta med kver sin hjem, sånn at eg og Kristoffer slapp å kjøba ein te sofa. Folk va kjibe i burgeren. Eg måtte ta puffen i egne hender. Vanliga det.

Et par minutter seinare hadde Cathrine praia ein taxi rett utfor inngangen, mens Ed holdt vakt med personalet. Eg tog meg derimot god tid i å velga ut ein puff. Hadde skada håndå i et vennlig basketak tidligare på kvelden, så det å løfta med seg ein 15 kilos møbelenhet med halvaen hånd blei problematisk. Omsider fekk eg tak på krabaten og spaserte rolig og beherska ut McDonalds med innflytningspresang te Kristoffer. Idet me kom oss ut dørå og mot taxien hørte me ”HEEYY, OOOYH!” bryda lydmuren bak oss.
Me va bøsta.

Eg heiv meg som sistemann inn i taxien, der ein forskrekka sjåfør ikkje heilt visste ka an sko gjør med leppene. Med puffen på fanget og kleptomanpuls ropte eg ”go, go , GO!” som i ein heilt okei actionfilm. ”Coogee, and make it snappy!”, insisterte eg og daska puffen. Sjåføren tok meg på hornet og fekk motoren te å skriga. Bånn gass. Ed lukkte ner vinduet for å lufta tungå, mens eg og Cathrine poserte billig med fangsten:


Innflytningsfest for puffen i lobbyen:


Razz va klar for nachspiel, så det blei eine kleine pelikan-nektar utover nattå. Någen slukna underveis, mens andre fortsatte te ein salamander krøyb inn i stuå. Sist me såg den, pilte an inn på Kristoffers rom, som ikkje fant an dagen etterpå. True story.
An e trolig der inne ennå.


Dagen derpå blei brukt te grilling og refleksjon i ein park nere ved havets susete dus.



Siste dagen Ed va her måtte me snorkla ein siste gang samen. Hyppige haiangrep og ’murky’ forhold i vannet valgte me å overse. Idet me spaserte forbi Coogee Beach hørre me plutselig i høytalaranlegget: ”There is a shark in the water, please remain calm and leave the water”. Me blei ståande og se et par minutter, men såg ingen store fisker. Så me gjekk videre og plaska uti litt røff sjø i Gordon’s Bay.

Eg va under vann og filma ein teide fisk når eg plutselich skimte Ed svømmande mot meg som ein golden retriever med gigantiske øyer og paniske bevegelser. Han pekte bak seg og eg tenkte umiddelbart at nå va det hai på ferde. Eg drog fram dykkerkniven og ninjagrepet. Oppe på overflaten skreik Ed ”få an aaaaav, få an av!”. Fyst då såg eg et par jævlige jellyfish på nakken og ryggen hans, nærmere bestemt portugisiske krigsskip. Prøvde fyst å få de av med kniven, men kom ikkje på at den va toegga, så det va kje så behagelig visstnok.

Eg visste det ikkje va dødelig, men det ska ver forjævelig vonde saker. Me fekk komt oss på land, der Ed begynte å føla giften og ubehaget. Fekk an bort på ein benk, mens eg jogga for å finna ein badevakt. ’Jogga’, fordi eg dagen før va blitt matforgifta, så joggeturen min der blei ein hårfin balansegang av takt, tone og det å ikkje drida i shortsen.

Me støtta Ed bort te sygestuå te badevaktane, nermare bestemt dusjen, for å få vekk giften med varmt vann. Han klarte nesten kje snakka stakkar, hørtes faktisk ut som Darth Vader. Men an va tapper. Forklarte at an va nummen i korsryggen, klarte verken ligga eller stå. Blei litt bedre itte dusjen, så me heiv an på ei sygeseng og tok bilder av an:

Me fekk sitta på med vår nye venn badevakten hjem, då va Ed begynt å bli bedre. Vel hjemma igjen va det rett i ølå.

Schwiing!