Scandinavian Fantasy Week

”I could sell you guys for a 1000 dollars in the gay parade; they would go nuts for the vikings!”




Ekstensielle spørsmål blei satt på prøve når eg fekk besøk av ein Cosmopolitian-drikkande kamerat ved kozenavn Lille Jones. Det fysta han gjorde på australsk jord va å fortæra fem tandoori-wraps og slukna soglandes i sofaen:
Neste dag søkte me tilflukt i alkoholens grotte. Turen gjekk ner te Coogee sentrum og inn i ølhagen, der det kver dag e stappfullt med briter og ze germanz. Kvelden blei komplett når Jonas kom tebage fra baren med to neongrønne månedrinker, som selvsagt smakte innbakt tordivel. På vei hjem klarte me å skada oss på et palmetre og nesten bli tatt av dage av ei giftige padda:
Tacoboys:

Synderiets lokomotivmarsj meldte så stoppested hos vår australske mate Paul. Han bor i bydelen Darlington, et mer posh og Londonish område nær sentrum. Me blei varta opp med grilla and, på størrelse med ei svane, og tilbehør. Paul e ein liden mesterkokk, og med ein Weber-grill som kosta mer enn huslånet så blei dette et magisk måltid.

Ein aen innfødt, Michael, drive ein liquor store og varta opp med vakker og uskjendet øl av yppersteprest klassering. Midtveis i andå kjente eg at båten begynte å vagga, men det va kje før den bruneste whiskey kom på bordet at me smilte med øyene. Interessante samtaleemner som hvalfangst, heltene fra Telemark og Espen Eckbo surra i forsamlingen. Sistnevntes ”Get Ready To Be Boyzvoiced” va visst ein populær nachspielfilm i denne kretsen; underfundig!

Ud av whiskey, mjød og ingenting kom Michael med det uanstendige forslaget om å bli med i Mardi Gras, homseparaden her i Sydney. Ein kamerat av an va visst med i ein komitè, og han såg potens-iale i tre ariske studar fra Nordpolen: ”They’d go nuts for you guys, it would be scandinavian fantasy week!”.
Me fniste vekk forespørselen i ein følelse av slaveri og sexpress light. La det ver sagt at Michael e hetero. Likefullt va tanken om å dansa glinsande te belgisk techno oppå ein lastebil gjennom horder av mennesker verken vakker eller fordelaktig. Men by all means, smigrande å bli tenkt på som indrefilet i delikatessen.

Lille Jones var ei mett på det søte liv.
”Me må ha ein siste smell før eg reise”, va vel ordå som utløste ein kveld som skulle forandre vår verden. Vel, i hvert fall for de neste dagane, for den bagrusen satt i som ei igla mellom skinkene. Et livelig vorspiel hjemma hos oss blei prega av ein selskapssyk pingvin og den okasjonale hvitvinsskvett. At eg i den eine av to taxiar te byn låg langstrakt i baksetet, som ein sultan, og tatla rotløst om det undervurderte dyret gnuen, va et frampek på smellene i det fjerne.

Me endte opp på Scruffy Murphys, ein irske pub der me traff resten av nordmennene me kjenne her nere. Videre flomma glassene med russisk mannabrus samtidig som eg innførte et minmumskrav på antall knapper oppkneppet i skjortå. Akk ja…
På vei ut av baren fekk me så øye på ein liden bil som eg oppfordra oss te å velta. Det virka som den mest naturlige ting i verden der og då. Fira stykker satt me i gang med et valhallsk powerløft, heilt dørvaktene kom og jagte oss vekk med ubekvemsord og pekefingre. Det hjalp ikkje at Kristoffer insisterte på at det va hans bil.
Utrøstelig blei eg bært på kongestol bort te McDonalds.

650 gram ku seinare sto me utfor på jakt etter taxi og kurs hjem. Eller vent. Nej, la oss heller gå på strippeklubb. Forslaget kom fra ein person som ligne mysterisk på han skuespelaren i Dødelig Våpen. Me blei sluppe av i Kings Cross, stysta fantaområdet i Sydney med strippebuler, nattklubber, kriminalitet og generelt hor og helvete.
Sa eg at dette va ein tirsdag?
I dørå fekk me så beskjed om at bordellet va te venstre og strippeklubben te høyre. To tredjedeler gjekk mot høyre og fekk viljen sin så i lende. Inne i lobbyen blei me introdusert for Catalina, hu likte lange turer i skogen og va veldig fleksibel i musklaturen. Til vår disposisjon, visstnok. Me blei så eskortert (no pun intended) bort te ein sofa som trolig har vert med i ein Pelle & Proffen film. Den sto på andre rad foran selve scenen. Eg sank neri møblementet og tenkte som så at dette her va jo meget spesielt.

Foran oss satt gamle grisar og et lesbisk par å delte ut dollarsedler te ei ikkje heilt engasjerte strippande dama. Plutselig satt ei stripper seg ner ved siå av meg og begynte å snakka om livet. Hu va fra England og prøvde å få oppholdstillatelse i Australia. At me va studenter va rektigt så spennande, så då måtte eg skru på kødden når hu spurte ka eg studerte: ”den kvinnelige kropp og dens virkemåte”. Min gode sidemann bestilte så heldigvis to øl og ein champis, så eg slapp å utbrodera mitt eget pølsevev.
Ein episode av favorittserien min, Flight of The Conchords, blei vist på ein flatskjerm, og eg blei sittande å heller se på den. Vinka så bort ei stripper og spurte om hu kunne skru opp lyden. Det va dessverre ikkje muligt, men hu lurte på om eg heller kunne tenka meg ein friksjonsdans. Eg tog så fram mobilen og viste hu et bilde av damå mi, med et stolt og overlegent fjes som bare ei mor og kjæreste kan elska.
Eg blei då fnyst av og mobba fordi eg (i rimelig berusa tilstand på vorspielet rett før me sko ta taxi) hadde tatt på meg hvite strømper i finsko. Hu ville ringa motepolitiet. Eg rakk opp håndå for ein fredelig high five, men mine fine fem møtte kun oksygen. I et siste forsøk på profitt lurte hu om me sko ha någe mer å drikka.

”Do you have some H-milk?”, spurte eg apple-handsome.
Det hadde de ikkje. Hu snudde seg og planta heller skrevet sitt over ein eldre herre med hatt. Eg og mine kumpaner forlot deretter lokalet søvnige og litt mindre populære.

Kl 09 våkna eg av ein sval banking på dørå. Som ein nyfødt kattunge tok eg ein titt på mobilen som skreik ut 12 ubesvarte anrop og ein del beskjeder i innboksen. Med et øya halvåpent og naken som ein apostel på perm åpna eg inngangsdørå. Vel innenfor intimsonen min sto Lille Jones og klynka umiddelbart ”åååh.. verste kvelden i mitt liv..”, og kunne fortella at han hadde prøvd å få kontakt med oss i mange timar med banking og per telefoni. Han hadde kjøpt seg Pringles te frokost og sove utfor dørå, og på den måten skremt livsgnisten ut av naboane mine som har same oppgang. De trodde visst han va ”a dead body in the hallway” selv om han hilste god morgen der han låg i fosterstilling med finklernå.

It was Scandinavian Fantasy Week.